Nemoguća misija nelogičnosti

Piše: Bratislav Bato Medojević  22. 04. 2013.

                                                   

Izabran je Novi-stari preśednik države. Mada opozicija sumnja u izbornu krađu, ipak, davno je rečeno: Učinjenom poslu nema mane. Ali, nama se događa “pamet” - post festum, jer sa logikom teško kuburimo - nije pristrasna. Na njoj počiva Evropska unija i sav ostali civilizacijski svijet. U njenom bukvaru piše da je svaka krađa kriminal, ali niko “zvanično” ne postaje lopov, niti preśednik  zbog opravdane sumnje, već pošto se dokaže da je to. A na “protestu” nije bilo nikakvih novih dokaza koji bi svojim značajem promijenili zvanične rezultate izbora, niti očekivanja, osim velikih riječi i ogorčenja. Izgleda, naši poslanici više vole volonterski rad, nego li onaj za koji su plaćeni, pa umjesto plata trebalo bi im dodijeliti status “slobodnih umjetnika”. Inače, skupštinski rad obesmišljava sve partijske ulične proteste. (Ali ne i građanske!) Upravo, mi i nemamo dovoljno izgrađenu i poštovanu proceduru i moć skupštinskih organa, profesionalizam njenih nadledžnosti, pa se može reći da svi njeni potencijali nisu iskorišteni, što je zasluga istih partijskih poslanika, pa imaju vremena za estradu .

Ali, da bi pravilnije složili kockice, vratimo se malo unazad. Kad se nekada u našim srednjim školama učilo o dedukciji u logici, prvi predstavljeni primjer silogizma (implikacija=„a fortiori“) glasio je: „Ako je jedan narod odlučan u borbi za svoju nezavisnost, on će uživati ugled u svijetu.“ ( „Naš narod je odlučan u borbi za svoju nezavisnost.“ „Zato, naš narod uživa ugled u svijetu.“)  Bez obzira na suprotnost viđenja tih opcija: po utilitarizmu „filozofskog radikala“ Mila, ili, konzervativizmu Hegela, lijepo je izrečen zaključak o fundamentalnim vrijednostima društva! Ali, te domovine više nema. Neko nam je oteo sa svim ukupnim duhovnim blagom koji smo imali, pa i logikom. A, sve je počelo „građanskim“ uličnim okupljanjima sa nacionalističkim prizvucima. Zato Evropa u Hagu, sa pravom, pere ruke od svega, jer je za nju najvažnije da je „uvaženi“ komunizam pao zajedno sa Berlinskim zidom, a sve drugo su koleteralne štete šovinizma i osobnih zločinaca, što ne znači da su tada, sve postojeće vlade, režimi, novinari i veći dio skupštinske opozicije bili ispravni jer za ratnu propagandu niko nije odgovarao. Sada, ti isti sebe mogu smatrati za sretne profitere, ili „misionare“ , jer im je i publicitet porastao, a započeo je iz te krvi. Jung bi rekao i : „Čitavo čovječanstvo visi na jednoj tankoj niti, koja se zove duša.“  

Oni kojima je smetao komunizam ne pate od savjesti, pogotovu ne oni koji su od toga izvukli materijalnu korist, ali je Narod na Balkanu  platio puni ceh za sve. Sada ojađen rezultatima „misionara“, sa irealnim animozitetima koji rastu sami od sebe, razvrstani su po regijama zaborava da nije ni svjestan ukupno doživljene štete, niti realnih dešavanja u invaziji svakodnevnih propagandi. Apatija, poput memle, neprimjetno je ušla duboko u kosti, širi zaborav, mrzovolju, otuđenost i razvija ośećaj ugroženosti. Dotle smo stigli. A nekad su na ovim prostorima, još na prvom zasijedanju AVNOJ-a, svi narodi jugoslavije, u opštoj muci, dotakli astralnu projekciju – istovjetnih zvijezda, koje danas krase zastavu Evropske unije.

Zato, reklo bi se, nije čudo što je Evropa digla svoj glas povodom izglasavanja preśednika države na nedavno održanim izborima, jer joj iskustvo govori da svaki šovinizam liči na terorizam. Kao da je prepoznala struje koje su na izborima pokazale želju da poljuljaju ostvarene rezultate -  suverenitet zemlje, što usiljeno favorizuje važnost optužbe predśednika vlade da „zagrljena“  opozicija djeluje po nekim srpskim kolonijalnim diktatima od kojih nikako da se oslobodi. (Od Srpske crkve to i ne pokušava, jer služi za očuvanje podjela, time i vlasti.) I kojom logikom objasniti zašto će srpske zastave na promocijama preśednika u suverenoj državi Crnoj Gori, jer, državna samostalnost je najviša tačka građanskog jedinstva.  Ipak, kao kakva vjerska organizacija, Evropa je rekla da u institucije sistema treba vjerovati. Ona im, vjeruje. Upravo u one koje je konkretizovala da ne pokazuju nikakav napredak u borbi protiv korupcije, a koja, po njima obuhvata i visoke položaje u društvu. Što je kontradiktorno, jer u takvoj klimi nije svejedno na koji način neko dolazi na bilo kakvu funkciju, na šta nam  ukazuje venecijanska komisija.

Svoju državu treba poštovati jer je ne čine samo institucije, ona je mnogo više od toga, jer otadžbina može biti samo jedna, ali, sa kojom to logikom treba vjerovati u nešto što u njoj ne daje dobre rezultate, jer, institucije samo svojim pravičnim rezultatima mogu steći povjerenje i opravdanost svog postojanja  i ostvariti punu pravnu moć države.  Dakle, do ulaska u Evropu treba ponekad da zažmurimo, jer ona tako preporučuje.  Da li je sve čisto - nije važno, važno je vjerovati institucijama, odnosno, istim ljudima koji uporno prave nasilje na institucijama sistema. Uzgred, postoji i ciničnan dodatak, da treba zaštiti novinare. Od koga? Od institucija sistema u koje treba vjerovati. Ipak, ovako stvoren apsurd ne treba svaljivati na teret samo jednoj strani: vladajućoj stranci, Evropskoj uniji, ujedinjenom dijelu opozicije. Svi imaju  svoje „propuste“.

Istrajno, kao nekad građani u okupiranom Sarajevu, Crnogorci se u svojoj državi nalaze u ropstvu korupcije i šovinizma.